Ludzkość nigdy nie była sama we wszechświecie. Galaktyka tętniła życiem, oni zaś byli niczym ziarnko piasku na pustyni czy kropla wody w oceanie – nie pierwsi i nie ostatni. Prawdę mówiąc, Ziemianie stanowili liczną grupę gatunków na tyle słabo rozwiniętych technologicznie, by nie móc podróżować pośród gwiazd ani nie odkryć życia poza ich własną planetą. Kiedy oni polowali za pomocą kamiennych narzędzi, po przeciwnej stronie Drogi Mlecznej rozkwitała cywilizacja, ale i ona nie była pierwszą istniejącą w galaktyce. Wszystko opierało się o cykl życia i śmierci – kiedy dominująca rasa upadała, na jej miejsce wstępowała kolejna, a po niej następna. Po licznych rozumnych gatunkach nie zostało nawet śladu, po niektórych zachowały się jedynie szczątki budowli czy rzadkie artefakty. Archeolodzy natykają się na te resztki, odnajdują minimalne informacje o historii. Nikt jednak nie znał przyczyny cyklicznego wymierania form życia zdolnych do podróży kosmicznych.

 Cztery tysiąclecia temu przypadkowe gwiazdy zaczęły z dnia na dzień przemieniać się w kule czarnej energii. Zniknęło ich ciepło, promienie oświetlające planety w przynależnych im układach stały się zabójcze. Tam, gdzie rozwinęło się życie, zapanowała cisza. Badacze odkryli, że wydzielane przez Czarne Gwiazdy promieniowanie wywołuje szybko postępujące mutacje, nadmierne skażenie prowadzić mogło nawet do śmierci. Przez setki lat zmian zachodzących w ciałach niebieskich, naukowcy dostrzegli wzór, nauczyli się obliczać, które słońce stanie się zabójcze i jak długo może mu to zająć. Na początku 2 Ery, około tysiąca dwustu lat temu, swoje działanie rozpoczął Projekt Arka. Ze światów zagrożonych pobierano po kilka osobników najróżniejszych zwierząt oraz roślin, a następnie umieszczano je w stazie w ogromnym archiwum, skąd później wprowadzane były do ekosystemów im sprzyjających. Zyskujące coraz większe wpływy Imperium Sakaar zamknęło jednak tę inicjatywę z początkiem Trzeciej Ery, zakazując równocześnie kontaktów z organizmami zbyt słabo rozwiniętymi.

 Na Ziemi pozostały liczne ślady kontaktów innych ras z najinteligentniejszym gatunkiem planety. Piramidy, ogromne budowle noszące potem nazwę cudów świata, istoty pozaziemskie czczone w religiach jako bóstwa czy posłańcy bogów, osobliwe przedmioty, które nie miały prawa być wykonane z wykorzystaniem ówczesnej technologii, a których przeznaczenia nie udało się ludziom rozszyfrować przez wieki. Najważniejszy był jednak kalendarz Majów, gdzie zawarto dokładną datę rozpoczęcia „końca świata”. Nie wiadomo jednak czy z powodu błędu obliczeń podczas tworzenia, czy też nastała pomyłka przy tłumaczeniu, ale określono to wydarzenie jako koniec grudnia roku 2012. Rzeczywiście chodziło o datę mającą miejsce osiem lat później. 2020 rozpoczął się pożarami, trzęsieniami ziemi, groźbą wybuchu wojny, kolejna była pandemia obejmująca cały glob. Aktywność słońca zaczęła rosnąć, kolejne klęski przetaczały się po Ziemi. Susze i upały, chwilę później deszcze padające niemalże miesiąc bez przerwy. Jesienią promieniowanie gwiazdy zaczęło wywoływać silne poparzenia po krótkiej chwili przebywania na zewnątrz, z początkiem grudnia nawet w budynkach nie było bezpiecznie. Galaktyka z tchem zapartym w piersi obserwowała to wszystko z „bezpiecznego dystansu”. Projekt Arka nie funkcjonował, złamanie imperialnego prawa wiązało się z surowymi konsekwencjami. Była jednak w galaktycznej społeczności grupa, która sama doświadczyła utraty macierzystego skrawka lądu. Celestiale utraciły Caelum, jednak w porę skolonizowały Vis, miały więc szczątkowe pojęcie o tym, co przeżywali Ziemianie. Oni jednak, w przeciwieństwie do skrzydlatych, byli przywiązani do jednego miejsca. Rasa, którą ktokolwiek najmniej by o to podejrzewał, zbuntowała się i wysłała na Ziemię swoje statki. Kilka milionów ludzi zostało przewiezionych z umierającego świata i zderzyło się z rzeczywistością, o której dotąd tylko śniło. 21 grudnia 2020 roku wschód nie przyniósł jasnych słonecznych promieni, ale nie gotowały też żywcem organicznej materii w swoim zasięgu. W ciągu jednej chwili pomarańczowożółta kula rozgrzanych gazów stała się czarna i chłodna. Fala energii wyzwolonej w chwili przemiany uszkodziła ostatnie statki opuszczające układ opanowany dotąd częściowo przez ludzi, duża część jednak ocalała, a dzięki temu Ziemianie nie przeszli do historii.

 Aktualnie, sto lat po tych wydarzeniach, ocaleni rozwijają swoją kolonię na Terze, z kolei wybawcy nie ponieśli konsekwencji swojego buntu głównie ze względu na interwencję pozostałych ras zamieszkujących Drogę Mleczną. Ten akt nieposłuszeństwa pokazał jednak, że Imperium ma w sobie jakąś słabość i wola większości jeszcze coś znaczy. Rebelia zaczęła rosnąć w siłę, a w jej szeregach znalazło się zaskakująco wielu najmłodszych przedstawicieli społeczności międzygwiezdnej. Ludzie, uważani za najsłabszych, stali się nowym podnóżkiem sakaarów, dręczeni w każdy możliwy sposób. Co więcej, na skutek kontaktu z aetherium, pierwiastkiem niewystępującym naturalnie na Ziemi, zaczęli przejawiać magiczne zdolności, zwłaszcza w dziedzinie magii krwi, którą władze oficjalnie potępiały. Terranie zaczęli więc poszukiwać swojego miejsca w przestrzeni kosmicznej, a ich zdolności adaptacyjne były wręcz zadziwiające. Napięcie między Imperium a ich przeciwnikami rośnie z każdą chwilą, piraci ostrzą sobie zęby na łatwy łup, który mają nadzieję zdobyć, gdy wybuchnie wojna pomiędzy dwiema głównymi frakcjami. W tle przewija się coraz więcej pogłosek o ugrupowaniu Kultystów Pustki, którzy nawołują do nawrócenia się i czczą śmiercionośne Czarne Gwiazdy, niekiedy świadomie wystawiając się na ich promieniowanie. W kosmicznej pustce odczuwalne jest napięcie i nawet stacja Aurora, ostatni bastion neutralności, zdaje się powoli zaczynać obawiać o przyszłość.

Aktualny czas: Rok 2120; 3E 520 rachuby Imperium.